Epílogo: Hola Marc

03.06.2016 r.

Milagros

Pomysł Erica wydawał się całkiem ciekawy. Zgodziłam się na wszystko, chociaż nie miałam pojęcia w jaki sposób to ma się udać.

Oj spokojnie, on wydaje się być bardziej ogarnięty niż ty i Marc razem wzięci, więc plan na pewno się sprawdzi.

Stąpałam już po dortmundzkim lotnisku wypatrując Erica.... No chyba o mnie nie zapomniał.

Wiesz co powinny robić dzieci jak się zgubią, prawda? Więc stój i czekaj aż sam cię znajdzie.

Bardzo śmieszne.

Oj chciałam tylko żebyś się trochę rozluźniła.

Dziwisz mi się, że jestem spięta? 

Nie, ale pamiętasz co powiedziała Madzia o Pani Calloway, jak ta była spięta? "To niech się rozepnie, bo jej się mleko zetnie". Całkiem niezła rada.

Cicho siedź, bo nie pomagasz.

-Mili! - usłyszałam w końcu.

Odwróciłam się i zobaczyłam zbliżającego się do mnie Erica.

Nie zapomniał.

- Nie masz pojęcia jak się cieszę, że cię widzę. - przytulił mnie na powitanie - Jesteś gotowa?

- Teraz już się nie wycofam. - powiedziałam pewnie. 

- Nie pozwoliłbym ci. - wziął moją walizkę - Leciutka. - zaśmiał się.

- Reszta wróci prosto do Barcelony. - uśmiechnęłam się. 

- Dobrze, taksówka czeka. Jedziemy prosto do siedziby klubu. 

Zostałam zaprowadzona i zamknięta w jednym z pomieszczeń w budynku z poleceniem "Zaczekaj tutaj". Znałam plan Erica tylko do momentu naszego pojawienia się w siedzibie klubu z Dortmundu, więc nie miałam pojęcia co ma wydarzyć się teraz. 

W tym momencie nie pojawiały się żadne wątpliwości. Wiedziałam, że robię dobrze i  że choć raz podjęłam prawidłową decyzję. 

Siedziałam więc na jednym z krzeseł znajdującym się w środku i czekałam. 

W końcu za drzwiami usłyszałam głosy.

- Na prawdę bardzo się cieszymy, że do nas dołączyłeś. To wspaniała decyzja. - usłyszałam nieznany mi bliżej głos. 

- Też tak sądzę. I również się cieszę. - to on. Jest już tak blisko...

- Ale mamy do załatwienia jeszcze jedną sprawę. - powiedział mężczyzna prowadzący rozmowę z Marciem - Tylko chyba nie mam wszystkiego przy sobie, mógłbyś zaczekać na mnie tutaj? 

Marc

- Mógłbyś zaczekać na mnie tutaj? - Zorc uchylił drzwi do jednego z gabinetów. 

- Jasne. 

Mężczyzna najpierw zajrzał do środka zapalając światło i rozglądając się, a potem z uśmiechem opuścił pomieszczenie wskazując mi, ze mam wejść do środka i odchodząc.

Powoli przekroczyłem próg nie zwracając uwagi na nic i zamknąłem za sobą drzwi. 

Zamknąłem drzwi i odetchnąłem głęboko. Nareszcie coś zaczyna się układać.

Oj nawet bardziej niż ci się wydaje.

Otworzyłem oczy i zamarłem na chwilę.... 

Milagros.

- Cześć Marc. - dziewczyna zaśmiała się widząc moją lekko zdezorientowaną minę i pomachała z drugiego końca gabinetu. 

Szybko otrząsnąłem się z szoku i pokonałem dzielącą nas odległość biorąc dziewczynę w ramiona.

Nie mogłem uwierzyć w to co się działo. Mili była tutaj, przy mnie. Wreszcie mogłem ją dotknąć, przytulić. Czy to na pewno nie sen?

- Jak? Jakim cudem ty, tutaj? - spytałem odsuwając ją delikatnie od siebie, by móc spojrzeć prosto w jej oczy.

- Nie mogłam już dłużej tak wytrzymać, udawać. Tak bardzo tęskniłam. - powoli z jej oczu zaczęły płynąć łzy, które starałem się zetrzeć.

- Już nie pozwolę ci odejść. - powiedziałem, będąc całkowicie pewnym swoich słów - Kocham cię Milagros. - powiedziałem ponownie ją do siebie przytulając. 

- Ja ciebie też Marc. 

_____________________________________________________________________

I mamy koniec...

Chyba wszyscy są usatysfakcjonowani? 

Ja nawet tak :D Pierwsze opowiadanie, w którym nikogo nie zabiłam/próbowałam zabić XDDDDDD
Miało być od 7 do 15 rozdziałów i udało mi się zmieścić w tym przedziale :P
Pierwszy raz to napiszę: Jestem z siebie dumna :D
A wy co sądzicie?

... koniec części pierwszej❤️